Uzak yerden su dolmaya giden kız, eve gelinceye kadar testilerden birinin hep yarım olduğunu fark eder. Buna rağmen aynı testilerle su doldurmaya gitmeye devam eder. Bir gün testilerdeki suyu su sarnıcına boşaltırken, su sızdıran testi üzgün bir dille lütfen efendim, beni artık bir kenara atın, ben su sızdırıyorum, diye kıza anlatmaya çalışır.
Kız gülümseyerek bir testiye bakar bir geldiği patika yola. Sızdıran testiye, gel tekrar birlikte su doldurmaya gidelim. Giderken patika yolun hem sağına hem soluna iyi bak ama diye tembihler. Çeşmeye varıp su doldurduktan sonra tekrar geldikleri patika yoldan geri dönerler. Bir ara kız testileri elinden bırakır, sızdıran testiye döner. Baktın mı sağına soluna, ne gördün , diye sorar. Sızdıran testi bir tarafta çiçekler var, diğer tarafta kurumuş otlar gördüm, diye yanıt verir.
İşte bu dedi işte bu. Senin sızdırdığın yollarda ne güzel yeşil otlar yeşerdi, çiçekler büyüdü, fidanlar boy verdi. Neden senden vazgeçeyim ki dedi. Sızdıran testi bir sevindi bir sevindi. Hiç böyle düşünmemiştim ben, teşekkür ederim. Artık işe yaramadığımı düşünmüştüm dedi. Yok dedi senin sızdırdığının farkındaydım, geçtiğin yerleri güzelleştirdiğinin de farkında idim, esas ben teşekkür ederim geçtiğin ve sızdırdığın yerleri güzelleştirdiğin için.
Siz siz olun sızdırdığınız zaman kendinizi kötü hissetmeyiniz. Sızdıran testi gibi beklide gelip geçtiğiniz yerleri güzelleştireceksiniz.
Peki insan nasıl sızdırır. İnsan sevdiğini kolayca açıklayamaz, ya da ifade edemez. İşte böyle bir durumda sevginizi sızdırdığınızda içinizde biriktirdiğiniz sevgi cümleleri kolayca dökülüverir. Karşı taraf bunu sezinler ve siz sızdırmış olduğunuz kalbinizi daha çok sevmeye başlarsınız.
Ve ya birini hiç kırmadan ondan uzaklaşmak istiyorsunuzdur. Bu da aynı şekilde kalbinizden sızar, karşı taraf bu dili anlar ve aynı yönde o da sizi kırmadan aralaşır sizden. Sızdırmak her iki yanıyla da güzel bence.
Hayatımız sızdırmak aslında, ya da sızmak diyelim. Kitaba sızmak, şiire sızmak, hayata sızmak. Hangimiz sızmıyoruz ki ya da sızdırmıyoruz ki. Acıyı, sevinci sızdırıyoruz, paylaşıyoruz. Paylaştıkça sevinçlerimiz çoğalıyor, paylaştıkça hüzünlerimiz azalıyor kim bilir. Bilge insan şöyle diyor; Her şey de bir çatlak vardır, bütün güzellikler bu çatlaktan sızar.
Sızdırmak işte, kimi zaman pencerenizden bir yağmur damlası sızar, kimi zaman ay ışığı, kimi zaman güneş, kimi zaman kapalı perdelerinizden bir çiçeğin kokusu. Bizlerin de insan olarak sızdırması ne kadar güzel. Bir şiiriniz olsun sızdırın, bir türkünüz olsun sızdırın, sohbetiniz olsun sızdırın. Hani demem o ki gözleriniz bile sızdırır hiç konuşmadan bazen yaş ile bazen bir bakış ile.
Kendi adıma sızdığımda, sızdırdığımda en çok şiirler oluyor. Bir güzel şiirin haşmetli duruşuna topuktan bir selam çakarak, önünde sevgiyle saygıyla eğiliyorum.
Fazıl Hüsnü Dağlarca, diyor ki ‘’ Şiir bir yaşama biçimi değildir, bütün yaşamlar şiirin bir biçimidir’’ Bu anlamda bütün yaşamlar şiirin bir biçimiyse eğer neden sızmaktan ve sızdırmaktan korkayım ki.
Zira, yaşadığımız hayat bir anlamda şiire dahil değil mi dir.
İşte gözlerimin önünden geçip giden mevsimler. Şahit olduğum ceviz ağacımın dökülen yaprakları. İşte ayva ağacımın bükülen beli. İşte yarım yamalak gülümseyen güneş. İşte güz mevsimin hiç değişmeyen yağmurları. İşte Anne’min tembihleri, gurbetin sancıları, özlemleri. İşte memleketimin ahvali, işte soğuk savaşlar, işte hayatın telaşelerinde kaybolup giden insanlar. Dağılmış gardıroplar gibi dağınığız. Olsun dağınık olmak da sızdırmaya dahil,sızdıra sızdıra toplarız kendimizi.
Sızın, sızdırın efendim, sızdırmaktan korkmayınız. Bu bir trajedi değildir. Farkında olan insan sızar ve sızdırır. Bu yaşadığımız çağın tanığı olarak sızdırmadan yaşamak kimsenin harcı değildir. Ben şimdi gidip bir Gülten AKIN şiirine sızsam ve sonra da size sızdırsam ne olur ki sanki. Kış işte diyerek, sobanın iktidarında büyümüş kızlar diyor. Güz ile kış arasında dönüp duran mevsimin payına düşen sızdırmak olsun. Her duyguma sahip çıkıyorum, sevincime, öfkeme, yenilgime, özlemime, hüsranıma hepsi benim çünkü. Sızdığımda, sızdırdığımda benim. Ağaçtan dökülen yaprağın hışırtısına, yağmurun şırıltısına, toprağın horultusuna, şiirin tınısına, rüzgarın uğultusuna, güneşin naz yapışına, ay ışığının saklanışına, dağların dumanına, karına, buzuna, ayazına şahidim çünkü. Sızmak ve sızdırmak uyandırmak bir anlamda, kendimi. Gülten Akın şiirinde olduğu gibi fikrimden dolaşıyorum, dolaşırken sizlere uğradım. Selam olsun ey okuyucu. Siz de sızın, sızdırın…..
Beni sorarsan,
Kış işte/ Gülten Akın
Kalbin elem günleri geldi
Dünya evlere çekildi, içlere
Sarı yaseminle gül arasında
Dağların mor baharıyla
Sis arasında
Denizle göl arasında
Yanımda kediler kuşlar
Fikrimden dolaşıyorum
Hiçbir iktidarı sevmesem de
Sobanın iktidarında
Çarpışa çarpışa nasılsa
Büyüyebilen kızlar
Uslu, sakin, ölümü bekliyorlar
YORUMLAR