BAĞLANMAYACAKSIN

Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
“O olmazsa yaşayamam.” demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni,
Senin onu sevdiğinden…
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yıldızları…
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
“O benim.” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan birşeylerin…
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
Mesela turuncuya, ya da pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden, Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak…
CAN YÜCEL

Şiirin Can Yücel mi yoksa bir başkasına mı ait olduğunu tam bilen yok. Benim  amacım şiirin hayatın tanımına vurgu yaptığı tarafındayım.

Bağlanma, sahiplenme, elini, ayağını hiçbir şeyi sahiplenme diyor. Ait de olma diye de ekliyor. Şiiri yıllar önce okuduğumda ‘’olur mu hiç böyle şey ‘’ demiştim. Neden insan hiçbir şeyi sahiplenmesin ki neden. Ya da neden hiçbir şeye ait olmasın diye üzerine uzun uzun düşünmüştüm.

Şair bu şiirle hayatı tanımlamış. Bağlanmayacaksın demiş, doğru demiş. İnsan  insana bağlansa ölür, insan ağaca, çiçeğe, ota çöpe bağlansa kurur. Ait olmak ise kime ve neye ait olmak , zira onun da garantisi yok. İnsan kuş misali, bu gün ait hissettiği yerden yarın göç edebilir, buna dünya hayatı da dahil.

Öyle büyük konuşmaya gerek yok ki derken ne kadar haklı. İnsan nelere dayanabiliyor nelere katlanabiliyor.’’ O olmazsa yaşayamam dediği her şey den ,  O olmadan yaşayabiliyor. Yani O olmadan kıyamet kopmuyor. Sadece sen büyük konuşmuş oluyorsun o kadar.

Şair bağlanacağın ve ait olmak istediğin yerleri de tek tek sıralıyor insana. Gökyüzünü işaret ediyor. Güneşi, gökkuşağını, renkleri, yıldızları diyerek sadece sana ait olmayan, kafanı yukarı çevirdiğinde gördüklerine ait ol diyor. Şimdi şuradan bir yıldız tutsam, bir renk bulsam, dolunay benim olsa, gökkuşağı yağmurdan sonra çıksa, güneş içimi ısıtsa kime ne. Ben de dahil hemen hemen herkes bunu yapabilir. Ait olma isteği veya bağlanma isteği, insanın kendini garantiye almak isteme duygusundan başka bir şey değil.

Gelelim şiirin en anlamlı yerine. Hiç bağlanmadan, hiç ait olmadan, hayat elinin altından kayıp gidecekmiş gibi, hem de seninmiş gibi, ucundan tutarak yaşamak.

Hayatı ucundan tutarak yaşamak. Yani her an  gidecekmişsiniz gibi, çok abartmadan, sahiplenmeden yaşamak.
Öyle  ya bu dünyanın misafirleriyiz. Neden sahiplenelim ki, neden O olmazsa yaşayamam diyelim ki, neden bir yere bir şeye bir yere ait olalım ki.
Çok sevdiklerimizden ayrılabiliriz, çok sevdiğimiz bir eşyayı kaybedebiliriz, elimiz, ayağımızı hastalık veya kaza sebebiyle kaybedebiliriz. Ait olduğumuz bir memleketten gidebiliriz ya da çok sevdiğimiz çocukluğumuzun geçtiği ev yıkılabilir.

Cennete ait olmak   şairin tanımıyla. Bir şeye bağlanmadan, bir yere ait olmadan, hayatı ilişik yaşayarak, her an elimizden gidecekmiş gibi düşünebilmek, hayatın bir ucundan tutup ilişik yaşamak cennetin ta kendisi. Bu bir anlamda hayatı olduğu gibi kabullenmedir. Hiçbir şey bizim değil zira her şey süreli.

Bağlanmayarak hayatı kolay kılmak, ucundan tuttuğumuz ve ilişik yaşadığımız hayatı kaybetmek çok da ağır olmasa gerek. Hayatınızı değiştiremiyorsanız eğer bakış açınızı değiştirin. Bağlanmayınca, ait olmayınca, sahiplenmeyince, büyük konuşmayınca ,ilişik yaşayınca daha kolay hayat. Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın diyen şair ne güzel demiş, ne güzel

Kırmızı benim, dolunay benim, gökkuşağındaki mavi benim, güneyde ki denize düşen yıldızlarda benim, hatta kutuplardaki buzullar bile benim.
Bu şiirden sonra  O olmazsa yaşayamam demiyorum, hiçbir yere de ait değilim. Ben bir dünya insanıyım. Sevginin, insanın insanı anladığı her yerde yaşayabilirim. 
İlişik yaşadığım hayat bana yaşamın kolaylığını şiirle sunuyor. 
Bağlanmayacaksın, ait de olmayacaksın, sahiplenmeyeceksin, hayatı ilişik yaşayacaksın ,ucundan tutarak.
Kırılmadan güvenmeden, beklentiye girmeden, neden diye sormadan, her istediğin olmadığında şikayet etmeden yaşamayı öğrenmek de şiire dahildir.

Ucundan tuttuğumuz hayat, bir anlamda kaybetmeyi de göze almaktır. Hiç bir yere ait olmayınca, hiçbir şeye bağlanmayınca kolay. Doğanın bize sunmuş olduklarını tutunarak, yağmurdan sonra çıkan gökkuşağının tüm renklerinde hayatı bulmak.