Öylesine yazmak yeterince yetiyor muydu inan bilmiyorum! Bitimsiz bir düşün düşünde gördüm ve durup bir daha baktım, durup bir daha yazdım. Tarifsiz bir tarifti ki ancak bunu șiirden başkası ifade edemezdi. Somut şekilde anlatsam doğallığı anlașılmazdı ve bu yüzden soyut ve derinden başladım.
"kıştan kalma șiirim vardı
okurken üşüdüğün geldi aklıma
sonra sarıldım kelimelere"
Zaten şiir gibi desem yine de yaz diyorsun yaz! İçten dışa doğru titreyişin düşlere göre ayrışan frekansı dalga dalga evreni dolaşıyor ve şiir oluyor.
Yazmak sadece elinde olan bir şey değildir ve ötelerden çok ötelerden gelen anaların derin anlamında hiçten her şeye sürüklenişin vaziyeti vardır. Buna ilham diyenler var, elbette haklılar, çünkü bunun bir açıklaması veyahut bir adı olmalı değil mi?
Sırf şiir yazmak için şiir yazmaya çalışmak kaliteyi ortadan kaldırdığı gibi anlamsız duygu kalabalığına da yol açıyor. Şiir kendini yazdırır ve kendini yazdıran şiir kalite demektir.
Kenar göçüklerinden başlar içten dışa doğru ruhun yıkılışı, lâkin boş ver şimdi, yıkılmadan yapılmaz viran olmuş düşler! Düşlerin düşünü düşürsen bir yenisi başlar ve başlamak sadece bir adım sonrası. Sonrasını biliyorsun, bilmeden de gelir bazen devamı, devamında ne var demez içinden çekip alacağın balık istifi sözler. Eğer alabildiysen senin, alamadıysan sende onlar gibisin.
En sonunda bir zirve ve dahi sonra bir zirve daha bitimsiz. O halde şiirde nedir zirvenin zirvesi? Yok öyle bir yer var ki yazmaya devam diyeceksin ve nemli kirpiklerin feri gözlere sıralı dağ fersah fersah... Sıralı dağların eteklerinden tırmanırsa yüreğin alsana bir șiir daha.
Biliyorsun sonbahara ve sonbahar aşklarına ne çok şiirler yazıldı. Okuduğunda bittiği gibi çifte kavruk gözlerin yiter. Șakaklarında karbeyaz gülün mevsimlik ömrü, tez gel kışa kardelen umutlarım gamzelerinden deme zamanı dize dize. Söyle ne denirse ondan ile üşüten zaman güneşi yakan gözlerinde ve bak erisin kuzeyin buz tutan sözleri.
YORUMLAR