Basit sevmek lazım , basitçe de yaşamak...
Basit deyince ne kadar önemsiz geliyor, değil mi ? Hiç de öyle olmadığını birçok kayıptan sonra öğreniyor insan. Geçip giden ömrümüze bakınca bir arpa boyu yol kat edemediğimizi görünce anlıyoruz ne yazık ki. Boğazımızda düğümlerle birlikte yer alacak hayatımızda ki keşkeler...
Erkek- kadın ilişkilerine saplanıp kalmış bu dünya da değer yargısının etiketle ölçüldüğü, çatal-bıçak kullanmanın ahlak sayıldığı bir toplumun aynasından bakınca basit yaşamak daha da önem kazanıyor.
Az ama öz eşyanın gerçekliği , yağmurlu bir günde yürümenin verdiği huzuru , yağmurdan sonra çıkan gökkuşağının neşesi, çay bahçesi çaylarının muhabbeti, sokaktaki çocukların sesi gibi basit yaşamak lazım.
Basit ama ruha dokunan, ruhu güzelleştiren ne varsa öyle basit yaşamak lazım.
Bir de basit sevmek
Birine seni seviyorum demek için pahalı bir restoran mı kollamak gerekiyor? Ya da pahalı hediyeler mi almak gerekiyor ? Güneşin yüzüne vurduğu, bir simit bir çay eşliğinde tahta bir bankta otururken söylenmez mi ? O anın kıymetini bilen ömür boyu sevdiğinin kıymetini bilmez mi ?
Gözleri kapalı olsa bile ömür boyu yüzünü görecek kadar basit sevmek ...
Ötesi yok işte küçük bir çocuk gibi, basit sevmek ve basitçe yaşamak lazım.
Basitçe, ilkokuldaki fişler gibi
Basitçe, hece hece anlatın sevdanızı. Çünkü bize basitçe sevmek lazım.
YORUMLAR