Yeni Köye Eski Âdetler

Yeni köye eski âdetler bol geliyor. Cılız bedenlerimize obez düşünceler yerleşmiş durumda. Ne yaptığımızın farkında bile değilken zaman, kum saatinden daha hızlı akıp gidiyor.

Örflerimiz, âdetlerimiz; “modernleşme” adı altında bize hap gibi yutturuluyor. Bu da âdeta bir hipnoz etkisi yaratıyor. Uyanık ölüler misali dolaşıyor, çalışıyor, yiyip içiyor; günün yirmi dört saatini nasıl geçirdiğimizin bile farkına varmadan yaşıyoruz. Yediklerimizin tadı kalmadı, giydiklerimizin ölçüsü kaçtı.

Peki ama nereye kaçtı? Kim kaçırdı?
Bir metre kumaş parasını ödeyip neden yirmi beş santim kumaş giyiyoruz? Yoksa bunu biz mi talep ediyoruz?
Malum; “arza göre talep oluşur.”

Öyleyse bize dayatılan bu biçimsiz fikir kuyusundan çıkmak için neden çaba göstermiyoruz? Belki de işimize geliyor… Çıplaklık modernlikmiş gibi sunuldu ve biz de sorgulamadan kabul ettik. Oysa kendini geliştirmiş, bilgili ve donanımlı insanların çıplak dolaştığını hiç gördünüz mü?

Bizim ise çabamız yok. Önümüze sunulanı sormadan, sorgulamadan benimsiyoruz. Batı, bizim kültürümüzden beslenirken; biz onların boş ve şişkin kültürlerini “tam bana göre” diyerek alıyor, kendimizden büyük ödünler veriyoruz.

Aslında çabalasak, işin rengi değişebilir. Bunun en güzel örneğini bir eşek hikâyesinde görmek mümkün:

Bir gün, eşek ve sahibi yolda yürürken hayvan bir kuyuya düşer. Sahibi uğraşır ama eşeği çıkaramaz. Köylüleri çağırır. “Nasıl olsa ölmüştür” diyerek hep birlikte kuyunun içine toprak atmaya başlarlar. Fakat eşek, üzerine gelen toprağı silkeleyip ayağının altına alır. Her gelen kürek toprak, onun biraz daha yükselmesine vesile olur. Sonunda “öldü” diye üzerine toprak atılan eşek, dimdik ve sağ salim kuyudan çıkar.

Demem o ki; biz de çabalar ve bize dayatılanı sorgularsak kendi isteklerimiz doğrultusunda bir değişim başlatabiliriz.

Selam ve muhabbetle