BİR AVUÇ DOST YETER

Kalabalıkların ortasında yürürken bile bazen yapayalnız hisseder insan. Çevremizi dolduran yüzler, selamlar, gülüşler… Hepsi birer gölge gibi yanımızdan geçip gider. Çünkü dostluk sayı değil, sadakat işidir. Gerçek dost, bir elin parmaklarını geçmez. Onlar azdır ama kıymetlidir; nadir bulunan mücevher gibidir.

Dost dediğimiz; yüzümüzde tebessüm varken bile içimizdeki hüznü fark eden kişidir. Kalabalıkların görmediğini, kalbimizdeki fırtınayı gören kişidir. Omzumuza dokunup “geçer” diyendir. Geçmeyen yaraya güneş doğar gibi umut serpendir. Bir sarılmayla kalbimize okyanus dolusu sevgi taşırandır.

Dost, bir bakışla hâlimizi çözen, sözsüz anlatışımızı dinleyendir. Uzakta olsa bile kalbimizin yanında olandır. Gözlerimizden taşan bir damla yaşa kendi kalbini koyandır. İşte o yüzden dostluk; menfaatin, çıkarın, hesabın olmadığı tek ilişki biçimidir.

Bizim payımıza düşen; elimizdekilere razı olmak, Rabbimize şükretmektir. Çünkü biliriz ki, şerrin ardında gizlenen hayır vardır. Kaybettiklerimiz, aslında bizim için hayırlı olmayandır. Bu yüzden dertlenmeyiz, aksine o hayrın peşine düşeriz. Çünkü hakiki dost, Rabbimizin bize en kıymetli lütfudur.

Dostluk da mevsimler gibidir. Sonbahar yaprakları gibi zamanı gelince sararıp dökülenler bizden değildir. Onları soğuk kış masallarına bırakırız. Ama gövde gibi dimdik duranlar vardır: Kışın ayazına direnen, baharda yeniden çiçek açan… Mis kokularını saçıp “ben buradayım” diyen dostlar. İşte onlar kökleri derinlere inmiş ulu çınarlara benzer. Rüzgâr esse de, fırtına kopsa da devrilmezler.

Dost; bazen bir dua kadar sessiz, bazen bir çığlık kadar gürdür. Ama her hâlükârda candandır. İnsan kalbinin yükünü hafifleten, yolunu aydınlatan bir kandildir. Onun varlığı, ömrün çorak çölünü yeşerten bir vaha gibidir.

İşte onların adı dosttur. Sayıları artsın istemem; bir avuç olsun, candan olsun. Çünkü gerçek dost, insanın ömrüne umut, gönlüne huzur, yoluna ışık katar. Bir avuç dost; dünyaya bedeldir.

Selam ve muhabbetle…