GİTME KERVANCI

Bu hafta köşemde sizlerle paylaşacağım romanın adı Gitme Kervancı ve yazarı Ayşe Çetintaş.

Roman, Doğu illerinde geçen bir kervancının hikâyesine dair duygu dolu bir yolculuk sunuyor. Kervancının karşılık bulan aşkı ve bu aşkın ardında evlilikle başlayan serüvenler, dramlarla örülü olaylar zinciri… Hafızasını yitirip kaybolan bir kervancı ve onun peşinden yollara düşen fedakâr eşi… Yolculuk sırasında yaşanan maceralar, kervancının eşinin mücadelesiyle örülen bir hikâyeye dönüşüyor.

Yazar Ayşe Çetintaş, bu eserinde güçlü bir edebî dil, etkileyici bir kurgu ve sürükleyici olay örgüsü sunuyor. Roman, elinizden düşüremeyeceğiniz türden; her sayfada sizi içine çekiyor ve olayları adeta yaşıyormuş gibi hissetmenizi sağlıyor. Tüm okurlara gönülden tavsiye ederim. Roman, seçkin kitabevlerinde ve birçok internet sitesinde kolaylıkla erişilebilir. Okuduğunuzda, bu romanın sizde bırakacağı izlenimlerin etkisini keşfetmeye hazır olun.

Gecenin en sessiz zamanında ay, oradaki göç yollarını bilen yaşlı bir gezginin bakışı gibi donuk ama her şeyi görürcesine parlaktı. Rüzgâr, tozlu yolun kenarında saklanarak uzaklardan gelen at nallarının yankısını taşıdı. Kervancı, omuzlarına çöken yılların ağırlığıyla durdu. Gözlerinde, bilinmeyene duyduğu merak vardı. Gitmemesi gerektiğini biliyordu. Yine de kalmak, belki de bir tür gitmekti.

Rüzgârla karışmış uzak bir fısıltı kulaklarına ulaştı; ona çoktan unuttuğu bir şarkıyı hatırlatıyordu: “Gitme,” diyordu o ses, “çünkü her yol seni benden biraz daha uzağa götürecek.” Kervancı başını kaldırdı. Ufukta beliren silik dağ sıraları, sanki yolun sonunu saklamak için oradaydı.

Her adımında geçmişinin toprağa gömülüşünü hissediyordu. Hafızasında, bir zamanlar gülüşüyle kapıları aralayan tanıdık yüzler canlandı. Ancak hiçbir yüz, taşan duyguların ardından kalan o sessizliği doldurmuyordu. Bir çatlak kenarında durup akan suyu izler gibi, kendi kalbindeki yarığın derinliğini ölçmeye çalıştı.

Gökyüzü, sabahın gelişini müjdeleyen solgun ışığa büründüğünde kervancı yeniden yürümeye başladı. Adımları ağırdı ama onu çağıran bir yol vardı. Belki de bu yolculuk, gitmemek için yola çıkmaktı. Belki tüm bu toz ve mesafeler, sadece tek bir cümlenin anlamına varmak içindi: “Gitme kervancı.”