KUDÜS NÖBETİNİ TERKETMEYEN IĞDIRLI ONBAŞI HASAN

Yıl.. 1972. Bir gazeteci İsrail hatırasını anlatıyor.
İsrail’e ziyaretlerinin dördüncü günü tarihi ve turistik yerleri gezdirmeye başladılar, kafile olarak Mescid-i Aksa’ya vardıklarında, Avlunun kenarında biri dikkatimi çekti. Doksan yaşlarında dik ve vakur duruşlu bir adam…Üzerinde kendinden daha yaşlı bir asker üniforması; kafasında bir Osmanlı kalpağı, her yanı yama içinde, hatta bazı yamaların bile tekrar yamanmış olduğu bir elbise...
Rehbere soruyor, “Kim bu adam dedim?”
Ben kendimi bildim bileli her gün buraya gelir. Akşama kadar bekler. Ne kimseyi dinler, ne de kimseyle konuşur.. Sadece bekler, delinin teki herhalde.’
Yanına yaklaşarak selam veriyor. İhtiyar selamını alarak kendini tanıtmaya başlıyor. “Ben, Osmanlı Ordusu, 20. Kolordu, 36. Tabur, 8. Bölük, 11. Ağır Makineli Tüfek Takımı Komutanı Onbaşı Hasan’ım.”
Sonra başlıyor anlatmaya… Kudüs düşerken artçı birliğin bırakıldığını, mütareke sonrası kumandanlarının İstanbul’a çağrıldığını, onun da “Kudüs, Sultan Selim Han’ın yadigârıdır, burada Osmanlı sancağı sönmesin” diyerek askerlerini emanete bıraktığını söylüyor. 53 kişilik bölükten yıllar içinde bir tek o kalmış. Ama hâlâ “nöbetin başındayım” diyor.
Ve emaneti var:
“Tokat’a gidersen, kumandanım Mustafa’ya söyle; Kudüs’ü bekleyen Onbaşı Hasan, hâlâ nöbette, tekmili tamamdır.”
Ne yazık ki, bu gazeteci emaneti ulaştıramadan Mustafa Efendi vefat ediyor. Yıllar sonra, 1982’de Kudüs’ten gelen bir telgrafla öğreniyor:
“Mescid-i Aksa’yı bekleyen son Osmanlı askeri bugün öldü.”
Bir asırdır bilinmeyen bu hikâye, aslında onurlu bir milletin vakur hafızasıdır. Kudüs’ün taşlarına kazınmış sadakatin, emanete sahip çıkmanın adıdır.