Anlamak mı anlatmak mı ?
Hiçbiri...
Hepsinden geçiyorum !
Birazcık aralasam satırları hüzne tekabül ediyor ne varsa...
Eksik diyorum, eksik.
Demini alamayan çay nasılsa, şimdiki insanlarda o hesap...
Hasetin, kinin, nefretin, ön yargının kol gezdiği bugünlerde sanki şakağımızda bir zincir. Bağlıyor bizi yanlış düşüncelere.
Gözlerimdeki yaşlar inceden içimize doluyor. Ağlamaklıyız hepimiz. Çözülsek bir daha durmayacağız. Demini alamamış işte insanlar, ne tarafından içsen tatsız.
Kitap okuyup rahatlıyoruz. Kağıtlarda arıyoruz doğru insan tariflerini. Ve bir gün o kağıtlarda bile göremeyeceğiz.
Ve bir gün o kitaplar, o şiirler bitecek ve ben en çok bundan korkuyorum. Sevgi ve saygıyı bilen üç beş adamın yitip gitmesinden korkuyorum.
Yitirmeyin içinizdeki güveni, yitirmeyin içinizdeki saygıyı, yitirmeyin içinizdeki sevgiyi ben içimde kalmış bu duyguları yitirmekten korkuyorum.
Ben toprağın kurumasından, gözlerimin ıslak kalmasından korkuyorum...