HASTANE KORİDORLARI

Bazı koridorlar vardır, insanın içini konuşmadan anlatır, Hastane ve hapishane koridorları da öyledir. Ne gülebilirsin ne yüksek sesle, ne ağlayabilirsin doya doya,  sanki duvarlar seni  izliyordur, sanki her adımda  başka birinin hikayesine basıyorsundur.

Bir ucunda umutla bekleyen bir çift göz,  diğer ucunda gözyaşını mendille değil, sabırla silen bir baba,  sık sık bir kapı kapanır,  bir kapı açılır,   bir bebek doğar ,bir başka can uğurlanır, sevinç ve acı aynı koridorda yaşanır,  yan yana yürünür ama birbirine  acıdan selam veremezler.
Aruoba, Orada, hayata aynı açıdan  değil, aynı acıdan  bakmış olanlar anlaşabilir…    
    
Orada zaman bir başka akar, dakikalar saat olur, kalp çarpıntısı bekleyişe karışır, telefona gelen her bildirimde  yüreğin ağzına gelir ve bazı anlar vardır ki  insanın iç sesi bile susar, çünkü yutkunur, kelimeler yetmez,  çünkü bazen sessizlik bile fazladır.

Hastane koridorlarında  insan  en çok şunu fark eder, Ne kadar  aciz olduğunu, ne kadar muhtaç olduğunu,  sevgiye, sağlığa ve duaya,

Ve hayatın ne kadar kırılgan  ne kadar kıymetli olduğunu,
Bazı duygular sadece  orada filizlenir, şükrün en gerçeği,  sabrın en derini,  bağlılığın en çıplak hali,
Ve bazen  bir yabancının  omuzuna dokunan el, tanıdık  tüm sarılmalardan daha şifalı olur.
Çünkü hastane koridorlarında insan , insana döner,  çünkü orada yalan yoktur, orada sadece hayat vardır,  en çıplak, en gerçek haliyle,

Hastane odalarında,  iğneler yersin, ilaçlar alırsın ve yorgunluktan ve eziklikten uyuyup kalırsın. Dostlar hastaneye beni görmeye çiçek meyve, gıda, yiyecek, içecek getiriyorlar. Az bir zaman yanında durduktan sonra  bu gelen dostlar, hayatın akışına yüne kendilerini kaptırıyorlar, ben ise, hastanenin uzun gündüz ve gecelerine, yalnızlığıma, geceler erken olur, sabahlar gelmez, hele bir de kış günü  oldu mu öğleden sonra hava hemen kararıverir.     

Peyami Safa der ki, hastane hayati dışarıdan yalnız koku ile ayrılır. Bu koku hastanenin ruhudur.  Der. Herkese Allahtan şifa dileklerimle,